NIE WIEM

W odległej krainie, w dolinie, wśród wzgórz
Wykiełkował kwiatek i tak sobie rósł.
Powoli, spokojnie, wygrzewał się w słońcu
Aż wiosną puścił pąki no i zakwitł w końcu.
   
Pszczoły i motyle wciąż go odwiedzały,
Lecz inne istoty o nim nie wiedziały.
Choć pachniał cudownie, wyglądał wspaniale
To on swego piękna nie oceniał wcale.  

Wiedział w głębi duszy, że jest wyjątkowy,
Tak jak inne stworzenia, piękny, kolorowy…
W tej dolinie bowiem pełno istot było,
Różnorodność taka, że wam się nie śniło.  

Do doliny górskiej przyleciał raz ptak,
Który całkiem inaczej obserwował świat.
Zauważył kwiatek, podleciał do niego
I zapytał: „Kwiatku, ty kwitniesz! Dlaczego?”  

„Kwitnę, bo mam płatki, pręciki i pyłek,
Którego potrzebują pszczoły i motyle,
Cieszę się, że żyję, że kwitnę i pachnę,
Daję radość światu, bo jestem Tym właśnie.”  

Ptak podleciał bliżej, niepewny troszeczkę,
Spojrzał na motyla, na trawkę, na rzeczkę.
„Nikt ci tego nie mówił, to skąd jesteś pewien?”
Kwiat wzruszył płatkami i powiedział: „Nie wiem.”